English: here

De hobby-ruimte
foto gevonden op internet, zo te zien rechtenvrij,
zo niet, neem dan even contact op

Ze zeggen dat het niet kan, dat het vreemde voorstellingen zijn, die nooit werkelijkheid kunnen worden. Hoe weten zij dat, terwijl zij niet weten wat hij weet?

Hij woont hier in dit grote gebouw waarin ieder zijn eigen verblijf heeft, naast de gemeenschapsruimtes die er zijn. Het is er vol, maar het leuke daarvan is dat hij nog eens iemand tegenkomt en aanspraak heeft. Wel is het vervelend als ze zich met hem gaan bemoeien. Belangstelling is fijn, maar ze moeten hem niet gaan betuttelen of de wet voorschrijven.

Onder bij de kelders zijn aparte kamertjes. Voor mensen zoals hij. Mensen die een plek nodig hebben voor hun experimenten. Het heeft een tijdje geduurd, – ze wisten niet of het wel vertrouwd was -, maar ze zijn er dan toch gekomen, de hobby-ruimtes.

Elke avond, na zijn dagtaak, zit hij daar eerst even. Om vast in de sfeer te komen. Als hij het weer voelt, gaat hij naar boven om te eten en wat karweitjes te doen. Intussen werkt z’n onderbewuste door en als hij opnieuw naar de hobbyruimtes gaat, weet hij hoe het verder moet.

Hij heeft het wel geprobeerd. Praten met anderen over zijn hobby en de aard van zijn experimenten. Hij dacht dat zijn verworven respect dat wel verdroeg, maar het landde niet. Erger nog, het stuitte op onbegrip, op suggestieve opmerkingen of hij zich wel goed voelde, niet te vermoeid, iets ergs meegemaakt, misschien eens praten met iemand, dingen op een rij zetten.

Dat wil hij best. Hij doet niet anders dan dingen op een rij zetten en wil daar dolgraag over praten. Maar dáárover willen zíj dan weer niet praten. Dus vertelt hij niets meer en zij staan er nauwelijks meer bij stil.

Hij weegt woorden. Hij onderzoekt ze: proeft ze, tast ze, besnuffelt ze, hoort ze, en zo probeert hij ze te zien. Te schouwen in hun ware zijn. Ze zweven vaak zo verloren rond, zo zonder houvast, zo weinig weerklank. Want de mensen beseffen niet hoe het zit met de woorden. Ze gebruiken ze zoals het hén uitkomt, zonder zich af te vragen of ze de woorden daarmee recht doen. Ze houden elkaar de hand boven het hoofd en zeggen dat het ook zo moeilijk is, goed woordgebruik. Maar ze spannen zich niet in, ze spannen de woorden voor hun eigen karretje: gewone gebruiksartikelen, en dan nog wel van het wegwerp-soort.

Alsof woorden niet wezen-lijk zijn, niet op zichzelf zouden bestaan. Mensen vinden het beangstigend, als de woorden een eigen leven zouden hebben. Maar als je over die vrees heen bent, zie je dat de woorden helemaal niet bedreigend hoeven te zijn in hun essentie; dat het juist hun gave is, ja, hun schoonheid, om met precisie aanwezig te zijn.

Hij moet de plek vinden waar ze wonen, zodat wij mensen, hen kunnen opzoeken en leren kennen en dan weten welk woord we uitnodigen voor gebruik. Want als we ze in hun natuurlijke verblijfplaats ontmoeten en zien hoe ze leven, van wie ze afstammen, welke woorden ernaast wonen en een eindje verderop, dan wordt een woord ons zoveel duidelijker.

Hun woonplaats is daar waar ze, zonder gebruik, alleen door observatie, ten volle gekend kunnen worden. Niet bezoedeld door misbruik, voorzien van het aanhangsel: “je snapt wel wat ik bedoel”.

Daarom verzamelt hij woorden. Geschreven woorden, gesproken woorden, getekende woorden, woorden in allerlei talen. En die onderzoekt hij: hij probeert te meten wanneer ze het meest tot hun recht komen.

Hij heeft CD’s, banden, DVD’s, USB-sticks, vellen vol met woorden en daar doet hij experimenten mee. Hij maakt proefopstellingen en hij maakt vorderingen, heel bevredigend. Dus waarom zou hij ermee stoppen? Alleen omdat ze hem niet begrijpen? Hij vindt toon- en lichtfrequenties die met elkaar harmoniëren, botsen, of samen een nieuwe weg inslaan. Het lukt hem om de woorden in steeds meer fysische aspecten te beschrijven en te benoemen. Hij vindt wiskundige formules voor de samenhang tussen klank, kleur, intonatie en vorm.

Net als licht, laten woorden zich niet vangen in één natuurkundige omschrijving. Licht kun je beschrijven als materie en ook als energiegolven. Twee verschillende fysische manifestaties om één verschijnsel in z’n totaliteit te bevatten. De woorden bezitten er nog veel meer, maar zijn ze daarmee wezenlijk anders, minder onderzoekbaar qua verschijnsel en herkomst?

Hij noemt zichzelf lexicografisch fysicus. Er bestaat fysische chemie als combinatie van natuur- en scheikunde; neurologie als raakvlak tussen biologie en psychologie. En zo heeft hij de fysica der woorden ontdekt. In zijn vrije tijd, in zijn hobby-ruimte, want overdag is hij wetenschappelijk medewerker op de rechtenfaculteit. Gerespecteerd in zijn vak, zolang hij zwijgt over wat zij zien als een onzinnige hobby. Maar het zij hem vergeven, hij heeft er de tijd voor, hij heeft geen gezin, elke gek zijn gebrek.

Ze zeggen hem dat hij zich meer in het uitgaansleven moet begeven, zodat hij een vrouw kan ontmoeten die hem wat minder wereldvreemd zal maken. Maar dat is er nog nooit van gekomen.

In zijn hoofd heeft hij een fantasie, dat hij, als hij hun woonplaats vindt, het mooiste woord zal huwen. Hij weet nu nog niet welk, hij is verliefd op allemaal, maar dan kent hij hun ware betekenissen en zal hij weten welk woord bij hem past, met welk woord hij ten diepste gekend zal zijn. Was hij zelf maar een woord. Dat is zijn fantasie.

……………………………………………………..– – –

Jaren later, toen fysische lexicologie al lang een gangbaar vak was, werd er bij de sloop van een flatgebouw in de schuurtjes onder de grond, een ruimte gevonden met geschriften en proefopstellingen, waarmee deze tak van wetenschap in één keer een grote sprong voorwaarts maakte.

Zijn naam werd in de geschiedenisboeken alsnog gevoegd bij die van de grondleggers van dit vak.
Postuum. Daar heeft hij echt iets aan.

Klik op de video om deze blogbijdrage voorgelezen te horen. Je blijft op deze pagina,
dus je kunt luisteren naar de video terwijl je de woorden meeleest, of naar de afbeelding kijkt.

0