click here for English

SAMEN UITKIJKEN

Het dierenbos was in rep en roer. Het was namelijk koud. Niet zomaar koud. Heel koud. De libelle hapte naar adem omdat ze stijf was van de kou. Het schaap was altijd wel gevoelig voor haar ademnood en was blij dat het deze keer niet door emoties kwam en hij haar dus kon helpen door de libelle een plaatsje aan te bieden in de weelderige, wollen krullen van zijn vacht. Ook winter was voor hem niet zo’n probleem. Gewoon je krullen wat langer laten en je had geen last van de kou. Soms leek het leven hem gecompliceerd als je geen schaap was, maar eigenlijk wist hij niet echt wat gecompliceerd was, dus maakte hij zich er verder niet druk om.
“Hallo”, hoorde het schaap met de libelle in zijn vacht. Ze keken op.
“Hallo”, piepte de libelle een beetje benauwd maar zeker niet onvriendelijk. Onbekenden heette je nou eenmaal vriendelijk welkom, ook als je wat benauwd bent.
“Hoi”, zei ook het schaap, dat nooit de vlotste was maar zeker niet minder vriendelijk dan de libelle.
“Ik ben benieuwd”, zei de moerassneeuwhoen, want die was het, “waar hier de wedstrijd wordt gehouden.”
“De wedstrijd?”, herhaalden het schaap en de libelle terwijl ze hard nadachten.
“Ja, de helse tocht”, zei de moerassneeuwhoen. “De barre tocht als het gevroren heeft en over het ijs van de binnenwateren wordt bevochten wie als eerste langs alle elf open plekken is geweest.” Ze was er met de veren op haar poten en voeten helemaal klaar voor.
“O”, zei het schaap op eigen wijze en de libelle viel hem bij.
“Ja, ja,” zei ze, “natuurlijk. Het vriest weer!”
“N-n-natuurlijk”, zei ook de race eend, die een beetje stotterde als hij opgewonden was.
“De magnolia”, zei het lieveheersbeestje,* dat wel bekend was met ijs, daarop kon je immers ook bewegen op muziek. “Onze barre tocht start op de open plek rond de magnolia.”
“J-j-ja”, stotterde de race eend, “en wie zijn k-k-kaart op alle elf open plekken heeft laten s-s-stempelen, komt daar dan ook w-w-weer terug om te f-f-finishen bij de magnolia.”
“Niks voor mij”, zei de duizendpoot rillend. “Ik waag me niet op glad ijs. Ik ben net zo lekker ontknoopt. Eén keer vallen en ik zit weer helemaal in de knoop.”
De ijsbeer kwam aan gewiegd. Graag keken de dieren naar zijn grote zwierige passen. Het zag er wat koddig uit en hij praatte ook met een grappig accent, maar ze hadden allemaal ontzag voor hem, want hij was toch maar mooi een keer tweede geweest.
“Bijzonder”, vond de giraf. “Die jaarlijkse ophef over de barre tocht, terwijl het toch zelden streng genoeg vriest om hem te kunnen rijden.”
“Ernaar uitkijken, werkt samenbindend, of hij nou gereden wordt of niet”, zei de uil plechtig.
En dat vonden alle dieren eensgezind mooi gezegd.