hele fabel
click here for English
Kijk, dacht de vlinder, de merel is gewoon zwart, de mus grijs, maar deze vogel is … uitbundig!
Ja, dacht de vlinder, die niet precies wist wat uitbundig was, maar toch dacht: ja, zoveel is zeker.(6)
De uitbundige vogel streek neer op de middelste tak van de beuk en keek onderzoekend rond.
“Dag”, zei de vlinder en fladderde er heen.
“Dag”, zei de kaketoe, want die was het. “Waar ben ik terecht gekomen?”
“In het dierenbos”, zei de vlinder. “Op de middelste tak van de beuk.”
“Dat zal ik onthouden”, zei de kaketoe. “Ik onthoud altijd alles van mijn vakanties.”
“O”, zei de vlinder, die geen idee had wat vakanties waren.
Het bleef even stil, op het ritselen van wat bladeren na, die bewogen werden door de zachte zomerbries.
“Zijn dat leuke onthoudingen?”, vroeg de vlinder.
“Ja”, zei de kaketoe. “Ik onthoud ze graag, en met liefde.”
“Liefde”, zuchtte de vlinder. “Vakantie-liefde. Wat klinkt dat mooi.”
“Zeker”, zei de kaketoe. “Vakantieliefdes zijn mooi.”
Even verzonken die beiden weer in gepeins.
“Maar”, zei de kaketoe, een beetje mistroostig, “ze gaan over.”
De kaketoe verschoof een stukje op de tak, de middelste tak van de beuk. De vlinder wist niet zeker of dat alleen was om de stralen van de zon te vermijden.
“Weet je,” zei de kaketoe, “eigenlijk zoek ik echte liefde, zo’n liefde zonder onthoudingen.”
“O”, zei de vlinder, die niet wist of ze de kaketoe zou aankijken of ook een stukje op zou schuiven.
“Zo’n liefde”, zei de kaketoe, “die je niet hoeft te onthouden, omdat die er gewoon altijd is.”
“Ja,” zei de vlinder, “zó’n liefde” en keek de kaketoe aan.
De zon scheen op de vlinder en de kaketoe op de middelste tak van de beuk op een namiddag in het zomerbos.
Soms, dacht de giraf, die het zag gebeuren, soms is het leven eenvoudig, mooi. Op een zwoele zomerdag fladderde de vlinder van bloem naar bloem en koesterde zich in de namiddagzon. De vlinder was druk bezig met zich vooral nergens druk om te maken, toen er opeens een schaduw over haar heen gleed. De vlinder keek op en zag het mooiste vliegende wezen dat ze ooit had gezien.
(6) zoveel is zeker …
Deze uitdrukking is een knipoog naar het pocketboek: Zoveel was zeker (2002, Amsterdam, Nederland: Singel Pockets), met daarin een selectie uit de dikke bundel met dierenverhalen geschreven door Toon Tellegen: Misschien wisten zij alles (achtste druk 2001, Amsterdam, Nederland: Em. Querido’s Uitgeverij). Het lezen en voorlezen hiervan, bracht de fabel als genre weer onder mijn aandacht. Fabels zijn een heerlijke manier om, via het creëren van de dierenkarakters, mijn eigen kijk door te geven op de menselijke psyche en onze samenleving.
Meer fabels lezen kan in mijn boek met fabels dat is uitgegeven bij BoekScout. Het boek is tweetalig: Nederlands-Engels
Meer informatie over het boek lees je: hier
Rechtstreeks bestellen kan: hier bij BoekScout of: hier bij Bol.com
Interview lezen in de krant voor achtergrondinformatie kan: hier
en volg me op:
facebook: Femmka – Reflecties
twitter: @Femmka77
om op de hoogte te blijven van mijn schrijven en promotie-acties rond mijn boek.