het moment

Ze had geen grip meer. Ze sloeg haar ogen op en dacht: waar komt mijn hulp vandaan. Maar ze sloeg ze weer neer, duizelig. Geen grip meer, hoe vaak zeiden mensen dat. En hoe vaak was het zo waar als het nu was.

Waar komt mijn hulp vandaan? Zo’n oud, vergeten zinnetje schoot haar te binnen. Nu, nu ze geen grip meer had. Psalmverzen die bovendreven op kritieke momenten: was religie dan toch iets essentieels? Ze zeggen dat het nooit te laat is om je te bekeren, maar het was wel erg berekenend om dat juist nu te gaan doen.

Het vers was alweer weg en een andere categorie gedachten drong door tot haar bewustzijn: het vlees, dat stond te ontdooien in de koelkast; de nieuwe make-up, die ze zou uitproberen; de knop van de passiebloem, die voor haar heftige, pronkende ééndagsleven op springen stond.

Daarna vervloog het denken en was ze zich alleen bewust van wat ze zag: de struikjes, de sprietjes, de steentjes, de rots.

Ze bewoog zich niet. Haar lichaam voelde in volmaakte harmonie met haar omgeving. De omgeving omgaf haar, zoals een goede omgeving betaamt: droeg haar en streelde haar met de lucht die langs haar zoefde.

Nou ja, zij zoefde langs de lucht. Van boven naar beneden en ondanks dat ze wel wist dat er een einde aan zou komen, en dat dit over niet al te lange tijd zou zijn, kon ze zich er niet toe brengen haar ledematen uit te slaan, op zoek naar houvast. Dat zou luchtweerstand oproepen, wervelingen veroorzaken, spanning geven in haar spieren, onrust.

Eén seconde probeerde ze het: graaien met haar armen, maaien met haar benen, de adrenaline-pomp aanzetten en verbeten vechten tegen deze val van de rots die ze aan het beklimmen was. Nog nooit had ze haar grip verloren, altijd hadden haar vingers en voeten nieuw houvast gevonden. Ze had kracht en was getraind, en daarom nam ze dit rotswandje deze keer zonder touwen, om warm te draaien voor de grote klim van straks, waarna ze het ontdooiende kippenboutje zou grilleren (het is zo lekker kluiven na een oergevecht met de natuur), dan douchen en de dame uithangen, sterke vrouw, femme fatale.

Eén seconde probeerde ze het, maar wist toen dat de harmonie gewonnen had en zij haar val niet zou breken, val fataal. In haar hoofd sloeg de paniek toe, terwijl haar lichaam genoot van deze vrije vlucht en wist dat het hiervoor steeds was gaan klimmen. Haar geest was verbijsterd nu de dood onafwendbaar naderde, en er niets anders restte dan die onder ogen te zien. Ze probeerde nog met God te onderhandelen over een rolstoelleven, maar op dat moment spatte de harmonie uiteen tegen een enorm obstakel: de aardbodem. Rock-bottom.

Klik op de video om deze blogbijdrage voorgelezen te horen. Je blijft op deze pagina,
dus je kunt luisteren naar de video terwijl je de woorden meeleest, of naar de afbeelding kijkt.

+1